Kościół wzniesiony został z miejscowego kamienia wapiennego, był dużo mniejszy od dzisiejszego. Rozwój miasta miał bezpośredni wpływ na zmianę parametrów świątyni. Z czasem zaszła konieczność powiększenia nawy poprzez jej rozbudowę, zaś od strony zachodniej dobudowano wieżę.

Świątynia została zniszczona przez pożary miasta w 1561 i 1585 roku. Po odbudowie na przełomie XVII i XVII stulecia Fara reprezentuje styl renesansu lubelskiego. Pracami budowlanymi w latach 1610-1613 kierował architekt włoskiego pochodzenia osiadły w Lublinie, Jakub Balin. Wówczas dobudowano prezbiterium, wielkości ¾ nawy głównej, podwyższono nawę główną, wykonano nad nią kolebkowe sklepienie z tzw. lunetami, ujednolicony został charakter dekoracji nawy i prezbiterium. Opisana przebudowa nie doprowadziła do obecnego kształtu kościoła, który ponownie został zniszczony podczas potopu szwedzkiego, powstania listopadowego i wojen światowych, a po tych klęskach remontowany i konserwowany. 

 

 

 

Bryłę kościoła wzbogacają jeszcze kaplice – Borkowskich, Górskich i Różańcowa, zakrystia z barokowym portalem, prezbiterium oraz niewielka kruchta kościelna usytuowana przy wejściu bocznym, od strony południowej oraz wzniesiona w XVIII wieku dzwonnica. Jest to jeden z najciekawszych zabytków Europy. Stanowi dominantę plastyczną w panoramie Kazimierza Dolnego. Smukła gotycka bryła z renesansową nadbudową i dekoracją stała się architektonicznym wzorem dla obiektów sakralnych powstających w regionie lubelskim. Na szczególną uwagę zasługują prawdopodobnie najstarsze w Polsce oryginalne organy z 1620 roku.